Dil ve ülke

Her dil bir grup insanın yüreğinde ve zihninde yeşerir, onların duygu ve düşüncelerinin gelişmesiyle birlikte gelişir ve güzelleşir. Dilsel topluluk dediğimiz insanlar bir toprak üzerinde yaşayan, düşünce ve duygularını bir dille paylaşan insan topluluğudur. Nasıl ki hiçbir kuş yuvasız yaşayamazsa, hiçbir insan da yaşam alanı olmadan yaşayamaz. Herkes huzurlu bir yaşam alanı ve özgür bir yaşam ister. Dilin gelişmesi için barış ve huzur dolu bir yaşam alanına ihtiyaç vardır.

Tüm hayatın toplumun kendi öz dilinde geçtiği bir yaşam alanı. Hatta ağaçların çiçeklerini o dilde açtığı bir ortam. Kuşların bile o dilde şakıdıkları bir yaşam alanı. Yaşlıların mezarlarına huzur içinde gittikleri yer. Yeni nesillerin kendi dillerini doğal olarak edindikleri bir ortam; duygu ve düşüncelerini anadillerinde şekillendiği, onların duygu ve düşünce gelişmesiyle birlikte dilin geliştiği bir yaşam alan.

Çocukların anadilini öğrendiği, eğitim aldığı, yaşam kurallarını, yaşam biçimlerini bilimsel bir şekilde öğrendiği ortam. İnsanlar yaptıkları işlerle çevreyi daha güzel, hayatlarını daha mutlu hale getirebilirler. Bahsettiğimiz yaşam alanı ülkedir. Bazı düşünürler ve bilim adamları bazen dil ile düşünce, dil ile toprak arasındaki ilişkiyi birbirinden koparıyor, dolayısıyla bu konuda birkaç şey söylemek gerekiyor.

Ayrıca Amerikalı 1919 yılında yayınlanmış olan misyoner L. O. Fossum’un “Practical Kurdish Grammar (Pratik Kürtçe Dilbilgisi)” adlı çalışmasında okuduğum bir şiir de bu dil ve ülke ilişkisine ilişkin bu yazıyı yazmama ilham kaynağı oldu.

“Weteni bapirim” adlı bu şiir milli marş olarak nitelendirilmiş. Adı geçen kitabın kendisi Sorani Kürtçesinin gramerini öğrettiği için şiir de bu lehçede yazılmış. Okurlarımızın kolayca anlayabilmesi için Türkçe çevirisini de yazacağız.